Duży Szwajcarski Pies Pasterski

Nasz utytułowany reproduktor MILTON z Królewskiego Miasta (w domu MARLEY) czeka na chętne narzeczone zarejestrowane w Związku Kynologicznym w Polsce, więcej na http://duzyszwajcarskipiespasterski.pl/

Duży szwajcarski pies pasterski – jaki jest?

Duży szwajcarski pies pasterski to przede wszystkim pies o wielkim sercu, oddany i wierny całej swojej ludzkiej rodzinie, przymilny i uwielbiający pieszczoty. Szwajcar to zrównoważony a jednocześnie nieprzekupny i nieustraszony pies obronny, który nie atakuje bez powodu. Zwykle stara się najpierw własnym ciałem zasłonić swoje stado, zębów używa w ostateczności. To niezwykłe połączenie czujności i siły, a jednocześnie stabilność emocjonalna i brak nadmiernej, niepotrzebnej agresji czyni z niego wspaniałego stróża i przyjaciela.

Duży szwajcar potrzebuje stałego kontaktu ze swoim ludzkim stadem. Jak radar rejestruje emocje właściciela. Przyjaciół, wydawałoby się magicznie „rozpoznaje” już przy pierwszej wizycie, obcych trzyma na dystans. Uwielbia dzieci, jest wobec nich wyrozumiały i cierpliwy. Jego odporność na ból, stoicki spokój oraz oddanie człowiekowi sprawiają, że jest w stanie znieść od dziecka wiele, szczęśliwy, że ktoś okazuje mu zainteresowanie. Oczywiście, nie należy celowo dręczyć psa, ale zwykłe dziecięce zachowania nie powinny stanowić problemu.

Jest pojętny, chętnie się uczy, zawsze stara się zasłużyć na pochwałę. Ma świetną pamięć. Najlepsze efekty można uzyskać poprzez szkolenie metodami pozytywnymi, na przykład przy użyciu kliker’a. Więcej o wychowaniu i szkoleniu dużego szwajcara będzie można przeczytać na naszej stronie wkrótce. Dodatkowo zapraszamy do oglądania na filmów z naszej hodowli na you tube.

Szwajcarski pies pasterski ma klapnięte uszka co nadaje mu przesympatyczny wygląd. Mówi się nawet, że duże szwajcary to urodzeni komedianci. Klapnięte uszy oraz brązowe znaczenia nad oczami powodują, że mordka psa jest niezwykle mimiczna.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tej rasie możesz zajrzeć za jakiś czas na naszą stronę lub zadzwonić do nas albo napisać e-mail Chętnie udzielimy odpowiedzi na Twoje pytania dotyczące Dużego Szwajcarskiego Psa Pasterskiego.

Pierwsze chwile w nowym domu
W pierwszych dniach w nowym miejscu szczenię może się chować po kątach. To normalne. Należy dać mu spokój i nie wyciągać na siłę. Po okresie oswojenia się z nowym miejscem, który trwa zwykle około 1—2 dni, pies zaczyna odważniej interesować się otoczeniem. Ważne jest aby w pierwszych chwilach zapewnić szczenięciu spokój. Warto zabrać od hodowcy choćby kawałek szmatki przesiąknięty znajomymi dla szczenięcia zapachami i umieścić go na legowisku. Pierwszej nocy szczeniak może popiskiwać z tęsknoty za rodzeństwem i matką. Możesz umieścić szczeniaka w kartonowym pudełku wyściełanym kocykiem blisko swojego łóżka. Kiedy zapiszczy pogłaszcz je przez chwilę. To powinno je uspokoić. Jeśli skamlenie jest bardzo natarczywe, może to oznaczać, że szczeniak potrzebuje zrobić siusiu. Wyjdź z nim do ogrodu albo przygotuj wcześniej kącik, w którym może załatwić swoje potrzeby, kładąc na podłodze folię i przykrywając ją gazetami, które potem można wymieniać na czyste. Po jednej lub kilku nocach, kiedy szczenię przyzwyczai się do braku matki i rodzeństwa nadchodzi czas aby przenieść je do własnego legowiska.

Smycz i obroża
Właściwy rozmiar obroży to taki, gdzie po jej założeniu na szyję szczenięcia można włożyć jeszcze dwa palce. Szczenięta szwajcara rosną bardzo szybko dlatego stale sprawdzaj czy rozmiar obróżki jest jeszcze prawidłowy. Dobrze jest przymocować do obróżki tabliczkę z adresem. Kiedy szczenię po kilku dniach przyzwyczai się do obroży czas zapoznać je ze smyczą. Przypnij smycz do obroży i pozwól, żeby przez jakiś czas szczeniak poruszał się ciągnąc luźną smycz po ziemi. Kiedy szczeniak już się do tego przyzwyczai podnieś smycz z podłogi i pozostań w miejscu i poczekaj aż szczeniak zaakceptuje nową sytuację. Jeśli tak się stanie pochwal go i pozwól mu poruszać się bez smyczy. Powtórz to ćwiczenie kolejnego dnia. Jak we wszystkim i tutaj nagradzanie pieska od czasu do czasu smakołykiem przyniesie szybkie efekty.

Jeśli szczeniak akceptuje już bycie na uwięzi przez jakiś czas na naukę chodzenia na smyczy. Naukę najlepiej rozpocząć w domu, gdzie nic szczeniaka nie rozprasza. Przygotuj kilka smakołyków i zapnij szczeniakowi smycz. Idąc zachęcaj szczeniaka, żeby podążał za Tobą i nagradzaj smakołykami. Często zmieniaj kierunki. Kiedy szczeniak już sztukę chodzenia na smyczy w domu, powtarzaj to ćwiczenie na spacerach.

Podstawowe szkolenie
Najlepiej szkolić psa metodami pozytywnymi (poprzez nagradzanie jedzeniem, zabawą, głaskaniem) do metod awersyjnych uciekając się naprawdę w ostateczności i w dobrze przemyślany sposób. Stosując metody awersyjne (nieprzyjemne bodźce) ryzykujesz utratę zaufania swojego czworonoga, a zaufanie między Wami jest ważne. Jednym z zachowań od których powinieneś rozpocząć szkolenie psa jest pilnowanie się Ciebie i przychodzenie na zawołanie. Szczeniak będzie instynktownie za Tobą podążał. Kiedy wychodzisz na spacer miej zawsze przy sobie trochę smakołyków w kieszeni i dawaj od czasu do czasu szczeniaczkowi, kiedy podejdzie do Ciebie. Czasem zawołaj go i nagódź, czasem schowaj się za drzewo albo ukucnij, a kiedy przybiegnie znów nagrodź go smakołykiem i pochwałami. Jeśli zdarzy się, że zainteresowany czymś szczeniak pomimo wołania oddala się od Ciebie, zawołaj go jeszcze raz i odbiegnij w przeciwną stronę. Zawsze chwal psa za przyjście, choćby nastąpiło ono po długim w Twoim przekonaniu czasie.

Pielęgnacja dużego szwajcarskiego psa pasterskiego nie jest kłopotliwa. Sierść szwajcara nie plącze się, nie filcuje, nie wymaga trymowania. Częste czesanie w okresach lenienia pozwala na szybszą wymianę pokrywy włosowej. Warto poświęcić trochę czasu na czesanie pupila, aby jego sierść była piękna i lśniąca. Psa należy kąpać w miarę potrzeb. Do kąpieli używamy jedynie specjalnych szamponów przeznaczonych dla psów. Ważne jest aby po kąpaniu zabezpieczyć skórę zwierzęcia specjalnym preparatem przeciw-pchelnym i przeciw-kleszczowym (jeśli używamy FrontLine – do dostania w sklepach zoologicznych i lecznicach weterynaryjnych – przeciw pchłom pies jest, zgodnie z informacjami producenta, zabezpieczony przez 3 miesiące, a więc na skórę powinniśmy powtarzać co najmniej co 3 miesiące, a jeśli chcemy zabezpieczyć przed kleszczami to co 3 tygodnie). Przycinanie pazurów jest sprawą indywidualną, jeśli pies ma dużo ruchu pazury ścierają się same i może okazać się, że ich przycinanie nie jest w ogóle konieczne. O pierwsze przycięcie pazurów możemy poprosić weterynarza, który powinien pokazać nam jak robić to prawidłowo samemu. Trzeba pamiętać również o regularnym czyszczeniu uszów psa oraz oglądaniu psich zębów, w celu sprawdzenia czy nie odkłada się na nich kamień. Aby zmniejszyć odkładanie nazębnego można myć zęby psa specjalną szczoteczką i pastą. Warto przyzwyczaić szczeniaka od małego do wszelkich zabiegów pielęgnacyjnych, jak również do wizyt u weterynarza oraz spokojnego podania się badaniu zębów, uszu itp., to naprawdę procentuje w późniejszym czasie, kiedy nasz pies, już jako dorosły przedstawiciel swojej rasy, może „pochwalić się słuszną masą”, a mimo to jest wciąż łatwy do opanowania.

Szwajcar apetyt ma wyśmienity, co by mu nie dać nie wybrzydza, wszystko pochłania jak odkurzacz, w zawrotnym wręcz tempie. Ponieważ jest w stanie zjeść dużo więcej niż jego organizm w danym momencie potrzebuje, jedzenie lepiej mu wydzielać w odmierzonych porcjach i nie przekarmiać, aby nie przytył. Aby zapewnić mu dobrze zbilansowaną dietę, co jest szczególnie ważne w okresie szybkiego wzrostu, najlepiej podawać mu karmę przeznaczoną dla ras olbrzymich. Ja podaję Bastusi Royal Canin (Giant), ale można wybrać inną. Na każdym opakowaniu znajduje się informacja jak duża, w zależności od wieku i wagi pieska, powinna być dzienna porcja żywieniowa.

Szwajcar lubi spacery, ale długi forsowny wysiłek, jak na przykład bieg za rowerem, nie jest jego wymarzonym sposobem spędzania czasu (chyba, że przygotujesz go do biegania odpowiednim treningiem, choć i wtedy nie licz raczej na entuzjazm z jego strony). Jeśli myślisz o psich sportach warto spróbować startu w konkursach posłuszeństwa, natomiast agality i frisbee, ze względu na zbyt duże obciążenie dla stawów, nie są dla szwajcarów szczególnie wskazane.

Pamiętaj, aby z częstotliwością ustaloną przez weterynarza, regularnie psa odrobaczać. Zdrowie szwajcarowi zwykle dopisuje, ryzyko niektórych chorób można zminimalizować poprzez odpowiedni wybór hodowli: zdrowi, przebadani rodzice, prawidłowe żywienie i opieka u hodowcy zapewniają dobry start w życiu szczeniaka. Więcej o zdrowiu gsmd możesz przeczytać tutaj.

Nasza Basta może pochwalić się znakomitym zdrowiem i kondycją. Choć truizmem jest stwierdzenie, że psy tak jak i ludzie, mogą zapadać na różne choroby, warto wiedzieć jak możesz zminimalizować ryzyko wystąpienia przynajmniej niektórych z nich u Twojego psa. Choć, miejmy nadzieję nigdy nie będzie to dotyczyć Twojego psa, to duży szwajcarski pies pasterski, tak jak i przedstawiciele innych ras, może zapadać na niektóre psie choroby, takie jak na przykład:

Skręt żołądka
Objawy skrętu żołądka to silnie powiększony, napięty brzuch, ślinienie się, odruchy wymiotne bez zwracania treści żołądkowej, przyspieszony, płytki oddech, ogólny niepokój zwierzęcia. Do skrętu żołądka dochodzi wtedy, gdy ulega on obróceniu wokół własnej osi, tworząc w ten sposób zamkniętą przestrzeń, w której zalega fermentujący pokarm. Na skutek fermentacji powstaje duża ilość gazów. Gazy te powodują rozdymanie żołądka, powiększony żołądek uciska otaczające go narządy, a zaciśnięte w miejscu skrętu naczynia krwionośne utrudniają prawidłowy przepływ krwi. Brzuch zwierzęcia staje się powiększony, jego stan pogarsza się gwałtownie. W razie wystąpienia skrętu żołądka konieczna jest natychmiastowa pomoc weterynaryjna. Aby zminimalizować ryzyko wystąpienia skrętu należy zapewnić psu spokój w trakcie jedzenia, dzielić dzienną porcję żywieniową na kilka mniejszych posiłków podawanych w określonych odstępach czasu oraz dbać o to aby pies odpoczywał po każdym posiłku przynajmniej godzinę.

Dysplazja stawów barkowych i łokciowych
Dysplazja stawu jest najprościej rzecz ujmując nieprawidłowością w budowie stawu. Mechanizm powstawania dysplazji nie jest szczegółowo poznany, ale przyjmuje się że w 70% odpowiedzialne są geny, a w 30% środowisko czyli żywienie i pielęgnacja psa. Do 6 miesiąca życia następuje gwałtowny przyrost masy ciała u szczenięcia, dlatego jest to najbardziej newralgiczny dla rozwoju prawidłowej budowy stawów okres, a zaniedbania wynikające z nieprawidłowego żywienia psa oraz błędy popełnione w tym okresie są nie do odwrócenia. Błędem jest nie tylko niewłaściwie zbilansowana dieta, w brak jest niezbędnych składników odżywczych, ale także przekarmianie psa sprzyjające powstawaniu nadwagi oraz nadmierne forsowanie zwierzęcia skutkujące przeciążeniem stawów. Pierwsze objawy dysplazji pojawiają się najczęściej w pomiędzy 5 a 8 miesiącem życia szczenięcia, należą do nich: kulawizna, chwiejny chód, trudności przy wstawaniu.

Do określenia stopnia dysplazji stosuje się skalę ocen, w której:
A oznacza stawy biodrowe normalne (prawidłowe)
B stawy biodrowe prawie normalne
C dysplazja nieznaczna
D dysplazja częściowa (ograniczona)
E dysplazja ciężka

Dysplazja stawów barkowych i łokciowych
Aby ograniczyć ryzyko wystąpienia dysplazji u Twojego psa zdecyduj się na kupno psa z dobrej hodowli, w której szczenię jest prawidłowo żywione i pielęgnowane a oboje rodzice szczenięcia są wolni od dysplazji tj. zostali przebadani pod kątem dysplazji i wyniki tych badań są prawidłowe. Zapewnij swojemu psu, szczególnie w okresie dynamicznego rozwoju, prawidłowo zbilansowaną dietę, najlepiej podając szczenięciu karmę dla ras olbrzymich w ilości zalecanej przez producenta (wszelkie informacje znajdziesz na opakowaniu). Zapewnij psu prawidłową opiekę: psy ras olbrzymich powinny w okresie szczenięcym unikać forsownych ćwiczeń, skoków i biegów a także częstego poruszania się po schodach lub po śliskich nawierzchniach. Dodatkowo w okresie dynamicznego rozwoju można podawać szczenięciu Caniviton, który korzystnie wpływa na rozwój stawów.

Osteochondroza stawu barkowego (OCD)
Jest to choroba kości i stawu, która prowadzi do pęknięcia lub oddzielenia się fragmentu chrząstki stawowej. Pierwsze objawy, takie jak kulawizna i obrzęk stawu, sztywność chodu po odpoczynku, mogą pojawiać się już pomiędzy 4 a 7 miesiącem życia. Czynnikami ryzyka, oprócz predyspozycji genetycznych, są podobnie jak w przypadku dysplazji, zbyt szybki wzrost, przekarmianie prowadzące do nadmiernej masy ciała, źle zbilansowana dieta, zbyt mała ilość ruchu lub odwrotnie forsowanie szczenięcia i w efekcie przeciążenie stawów. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia OCD należy wybrać prawidłowo odchowane szczenię, po zdrowych, przebadanych rodzicach. Pielęgnacja, żywienie i opieka nad psem powinna przebiegać zgodnie z zasadami takimi jak te stosowane przy profilaktyce dysplazji stawów: jest to prawidłowa dieta (odpowiednia ilość i proporcje składników żywieniowych), unikanie schodów i śliskich nawierzchni oraz zapobieganie forsowaniu szczenięcia prowadzące do nadmiernego obciążenia stawów. Dodatkowo zaleca się zapewnienie szczenięciu odpowiedniej ilości ruchu (spokojne spacery), ponieważ brak ruchu może być równie szkodliwy jak jego nadmiar.

Nasza sunie mają wykonane badania na dysplazję i OCD z wpisem do rodowodu, co oznacza, że są wolne od tych schorzeń (HD-A, ED–0/0, OCD-0)

Basta — zawsze doskonała
Basta była z nami prawie 13 lat. Prawie do samego końca cieszyła się dobrym zdrowiem. Wniosła w nasze życie wiele radości. Można powiedzieć, że nasza sunia rasy duży szwajcarski pies pasterski nie tylko spełniła nasze nadzieje, ale znacznie je przekroczyła. Basta była przede wszystkim cudownym przyjacielem, który wnosił ogrom czułości i radości do naszego życia.

Nie spodziewaliśmy się też, że kariera wystawowa naszego psa potoczy się tak pomyślnie. Jeżeli chodzi o wystawianie psów to dopiero Basta wprowadziła nas w kynologiczny świat. Tym bardziej miłym zaskoczeniem stały się jej sukcesy wystawowe. Basta była na 6 wystawach, w tym na 4 międzynarodowych i za każdym razem, od 6 różnych sędziów otrzymała ocenę doskonałą, 1-sze miejsce i złoty medal. W rezultacie szybko zdobyła tytuł Młodzieżowego Championa Polski, a potem 3 złote medale uprawniające do tytułu Championa Polski. No cóż każdy lubi wygrywać i my nie jesteśmy wyjątkiem. Cały miot, z którego pochodzi nasza sunia był bardzo udany, jej rodzeństwo również odnosiło sukcesy, zarówno wystawowe jak i w szkoleniu PT.

Basta — zdrowa, co potwierdzono badaniami
Kolejną nasza radością jest fakt, że nasza sunia cieszyła się świetnym zdrowiem. Miała wykonane badania oczu, EKG, badania w kierunku dysplazji łokciowej i biodrowej oraz badania w kierunku OCD — wszystkie wyniki znakomite! Basta była pełna energii, bardzo żywiołowa i radosna. Miała wspaniały apetyt, zjadała wszystko co dostawała, nawet surową marchewkę, nie wybrzydzała i tak łatwo było ją uszczęśliwić. : – )

Basta — pies na medal czyli złoty medal PT
Największą satysfakcję stanowił jednak dla nas charakter i usposobienie Basty. Była ona jak na razie jedynym szwajcarskim psem pasterskim w Polsce, który zdobył 1-sze miejsce i złoty medal na egzaminie z posłuszeństwa: PT, wygrywając z takimi tytanami podobnych konkursów jak border collie i owczarek holenderski. To pokazuje ogromny potencjał szwajcarów do udziału we wszelkiego rodzaju konkursach posłuszeństwa np. obedience, być może w Polsce nie doceniony jeszcze z powodu unikalności tej rasy. Testy psychiczne były dla Basty dziecinnie łatwe, więc oczywiście miała je zaliczone bez zarzutu.
Basta na co dzień to był kochany, posłuszny i radosny pies rodzinny. Bezbłędnie odczytywała ludzkie emocje, czasem można było mieć wrażenie, że wręcz czyta w myślach. I jak każdy szwajcar, nasza sunia to był czujny pies obronny i nieprzekupny stróż. Broniła nie tylko dobytku, ale przede wszystkim tego co dla niej najcenniejsze: swojej rodziny.
Jeśli w otoczeniu dzieje się coś nietypowego, można było mieć pewność, że Basta mnie o tym, na swój psi sposób poinformuje, czekając na dalsze instrukcje. 🙂
W stosunku do innych psów Basta była przyjazna. Radośnie akceptowała psich gości na swoim własnym terenie, o ile zostali jej odpowiednio przedstawieni. W stosunku do dzieci, także obcych, była łagodna i tolerancyjna, a do ich wybryków miała stosunek entuzjastyczny, zachwycona ich obecnością i uwagą. Trzeba było tylko pilnować, żeby nie ukradła dziecku buziaka, kiedy pochyli się ono, żeby zawiązać sobie buty. Bo to, że nie wolno na dziecko skakać było dla niej oczywiste. Ale jak tylko wypatrzyła okazję, to próbowała takiego małego człowieka ze szczęścia choć po nosie polizać.

Basta była nie tylko świetnym stróżem, ale też odważnym psem obronnym, przy którym można było czuć się bezpiecznie nie tylko w domu, ale i na spacerach.
Nie jest jednak tak, jak myślą niektórzy, że machanie kijem skłoni szwajcara do ucieczki. Wręcz przeciwnie, takie zachowanie może się źle skończyć dla machającego. Szwajcary nie są szybkie w „decydowaniu się” na ugryzienie człowieka, ale też niełatwo je przestraszyć i zmuszone okolicznościami mogą podjąć wyzwanie. Szkolenie z obrony w oczywisty sposób może zmienić opanowanie tych psów na reakcję polegającą na błyskawicznym ataku. Zanim jednak zdecydujesz się na szkolenie obrończe dobrze przemyśl wszystkie za i przeciw. Instynktowna zdolność szwajcarów do reagowania adekwatnie do sytuacji i Twoich emocji, stanowi o ogromnej przewadze tej rasy nad innymi. Szwajcar ma wrodzony instynkt obrony i swojej ukochanej rodziny w potrzebie nie opuści.

Szwajcary skutecznymi obrońcami nie dlatego, że natychmiast dochodzi do pogryzienia, ale dlatego, że sama ich zdecydowana i odważna postawa wystarcza, żeby zniechęcić intruza. Pomimo swojej masy potrafią być zadziwiająco szybkie i zwinne. Instynktownie osłaniają właściciela własnym ciałem, próbując zniechęcić i odepchnąć od Ciebie „podejrzaną osobę”, a gdy to nie wystarcza, będą często próbowały „podejrzanego” przewrócić. Pisząc „próbowały” mam na myśli: „o ile im w tym nie przeszkodzisz”, bo przewrócenie dorosłego człowieka nie stanowi dla nich jakiegoś specjalnego wyzwania i jeśli się na to zdecydują, zajmuje im ułamki sekund. Pamiętaj, że przeciętny, prawidłowo – od szczenięcia – socjalizowany i wychowywany szwajcar nie będzie przewracał przypadkowych osób ani używał zębów z byle powodu.

Ze względu na siłę i masę szwajcarów, zalecane jest podstawowe, chociażby domowe szkolenie w zakresie posłuszeństwa, aby podczas spaceru, niechcący nie stać się kiedyś dla swojego psa „zbędnym balastem na końcu smyczy”. 🙂

Basta była pod każdym względem wyjątkowa. Bardzo nam jej brakuje.

Aby pies mógł wziąć udział w wystawach psów rasowych musi posiadać rodowód, a my powinniśmy być członkami Związku Kynologicznego i mieć opłacone składki. Należy zatem udać się z otrzymaną przy nabyciu psa „Metryką” do najbliższego oddziału Związku Kynologicznego (warto przedtem zrobić i zatrzymać sobie jej kopię). W Związku Kynologicznym rejestrujemy psa i występujemy o wypisanie mu rodowodu, a także opłacamy wpisowe i za członkowstwo w tej organizacji. Po kilku tygodniach będzie można odebrać rodowód.

Na stronach Związku zamieszczona jest zawsze lista wystaw. Obok każdej z nich znajduje się napis INFO, który po kliknięciu kieruje nas do szczegółowych informacji o danej wystawie, wśród których znajduje się również link do internetowego formularza zgłoszeniowego. Warto też zapoznać się z regulaminem wystaw psów rasowych. Udział w wystawie wiąże się z opłatą na rzecz organizatora jakim jest Związek Kynologiczny.
Każdy pies powinien być zgłoszony do właściwej dla siebie klasy, jest ich kilka:
• klasa baby – wiek od 3 do 6 miesięcy,
• klasa szczeniąt – wiek od 6 do 9 miesięcy,
• klasa młodzieży – wiek od 9 do 18 miesięcy,
• klasa pośrednia – wiek od 15 do 24 miesięcy,
• klasy otwarta – wiek powyżej 15 miesięcy,
• klasa użytkowa – wiek powyżej 15 miesięcy, z certyfikatem użytkowości
• klasa championów – tylko dla championów
• klasa weteranów – dla psów i suk, które ukończyły 8 lat.

W klasach baby i szczeniąt nie uzyskuje się żadnych tytułów, które można by było wpisać później do rodowodu, ale udział w takiej wystawie daje szczenięciu i opiekunowi niezbędne obycie wystawowe, poza tym stanowi świetną zabawę i okazję do poznania innych wielbicieli rasy. Dla klas otwartej, użytkowej, championów i weteranów nie określa się górnej granicy wieku. Na wystawach klubowych oraz specjalistycznych, mogą być tworzone inne dodatkowe klasy (np. juniorów, honorowa).

Na wystawie każdy wystawca otrzymuje od organizatorów katalog, gdzie znajdują się informacje (na którym ringu i w jakiej kolejności oraz przez kogo będą sędziowane psy). Wcześniej, na ogół pocztą przychodzi potwierdzenie na wystawę i numer startowy.
Przygotowanie dużego szwajcarskiego psa pasterskiego, w porównaniu z innymi rasami, na przykład tymi o długim włosie, nie jest czasochłonne. Pies powinien być czysty, wyczesany, dobrze jest sprawdzić czy na zębach nie znajduje się kamień (jeśli tak trzeba go usunąć u weterynarza). Szwajcara, który jest prawidłowo pielęgnowany na co dzień, na wystawę można praktycznie zabrać „z marszu”.

Dobrze jest natomiast poćwiczyć wcześniej w domu, najlepiej od szczenięcia, poruszanie się po ringu (właściwe tempo marszu) i przyjmowanie pozycji wystawowej (kończyny przednie zawsze równolegle i prostopadle do linii grzbietu) i pozostawania w niej przez dłuższą chwilę. Zwierzę oczywiście musi być przyzwyczajone do tego, że obca osoba je dotyka i musi dać sobie obejrzeć zęby bez cofania się i wyrywania. Na wystawie psa prowadzimy zawsze z lewej strony, chodzimy po okręgu, w kolejności według numerów startowych, tak by pies był zawsze od środka zataczanego kółka, każde zatrzymanie się powinno być połączone z przyjęciem pozycji wystawowej. Kiedy pies oceniany przez sędziego indywidualnie, może on poprosić wystawcę aby przeprowadził on psa „do siebie” i „do siebie” lub ewentualnie po trójkącie albo na kształt litery L, tak aby móc dokładnie obejrzeć idące zwierzę. Po ocenie wystawca dostaje kartę oceny z przyznaną notą i opisem psa.

Pies może uzyskać następujące oceny (oprócz klasy baby i szczeniąt):
• Doskonałą
• Bardzo dobrą
• Dobrą
• Dostateczną
• Pies może też być zwolniony z ringu bez oceny albo zdyskwalifikowany.

W praktyce jednak nie najważniejsza jest nie ocena psa, ale które miejsce w klasie zajął czyli lokata. W klasie może być kilkanaście psów doskonałych, a złoty medalista jest tylko jeden. Ważne jest też na jakiej wystawie pies uzyskał złoty medal, na wystawach międzynarodowych jest zwykle większa konkurencja i wymogi są wyższe. Dodatkowe tytuły (oprócz klasy baby i szczeniąt) jakie pies może zdobyć na wystawie to:
• CWC / CAC – Certyfikat na Wystawowego Championa może otrzymać zwycięzca w danej klasie – w Polsce CAC nazywa się CWC – 3 takie CWC od trzech różnych sędziów, w tym przynajmniej jeden uzyskany na wystawie międzynarodowej lub klubowej ubiegania się o tytuł championa, pamiętając oczywiście o szczególnych wymogach dotyczących czasu pomiędzy uzyskaniem pierwszego i ostatniego tytułu
• Zwycięzca Młodzieży – najlepszy pies w klasie młodzieży
• Najlepszy Dorosły Pies w Rasie, Najlepsza Dorosła Suka w Rasie, Najlepszy Junior w Rasie to tytuły, jakie były w latach 2005-2008 nadawane podczas najlepszym psom z rasy. Na przykład tytuł Najlepszego Juniora w Rasie nadawany jest psu lub suce, które w swoich klasach otrzymały tytuł Zwycięzca Młodzieży. Najlepszy dorosły pies, suka, junior oraz psy z klasy weteranów, które uzyskały lokatę pierwszą i ocenę doskonałą mogły brać udział w porównaniu o tytuł Best of Breed.
• Zwycięzca Wystawy – wybierany z pośród wszystkich zwycięzców „dorosłych” klas jednej płci
• Zwycięzca Rasy – Best of Breed (BoB) – wybierany spośród najlepszych psów i suk danej rasy
• Zwycięzca Grupy – Best of Group (BoG) – najlepszy pies ze wszystkich ras danej grupy
• Najlepszy Pies Wystawy – Best in Show (BiS) – najlepszy pies całej wystawy!
Psy zajmujące w danej konkurencji drugie miejsce otrzymują tytuł res., przykładowo res. BoB, res. BoG itp.
Ukoronowaniem sukcesów wystawowych jest uzyskanie tytułu:
• – CACIB – Międzynarodowy Certyfikat Wystawowego Championa Piękności – przyznawany na wystawach psów rasowych rangi międzynarodowej, kontynentalnej i światowej – czterokrotne uzyskanie CACIB od różnych sędziów w co najmniej trzech krajach w tym co najmniej raz w kraju macierzystym lub w kraju pochodzenia rasy uprawnia psa do tytułu międzynarodowego championa, pamiętając oczywiście o wymogach dotyczących czasu pomiędzy uzyskaniem pierwszego i ostatniego tytułu).
Trzeba zaznaczyć, że poszczególne wystawy mogą obfitować w inne, interesujące konkurencje jak na przykład wybór najpiękniejszego szczenięcia, najpiękniejszego weterana, najpiękniejszego psa ras polskich, najlepszej pary psów, najlepszej grupy hodowlanej, najlepszego reproduktora, najlepszego psa użytkowego itp.